OP EIGEN BENEN

Toen ik eind 2005 mijn vaste baan opzei, had ik me – voor een redelijk bedrag en zonder medische selectie – bij het UWV tegen arbeidsongeschiktheid kunnen verzekeren. Tenminste, als ik me binnen dertien weken na het starten als zelfstandige had gemeld. Nooit geweten, tot een vriendin me er toen ik kanker kreeg op wees. “Wat een gemiste kans!”, riep ze in haar bezorgdheid uit. Even voelde ik me miskend. Tot ik bedacht dat ik die verzekering, ook al had ik hem wel gekend, waarschijnlijk toch niet had afgesloten.

Als kind van een ZZP-er kreeg ik onafhankelijkheid met de paplepel ingegoten. Je moet te allen tijde je eigen boontjes kunnen doppen, was de onuitgesproken boodschap die mijn zelfstandige moeder me dagelijks voorleefde. Zonder afhankelijk te zijn van een man. Of van een uitkering.

Nadat mijn ouders waren gescheiden, werd mijn moeder de kostwinner. 35 jaar later is ze (nu 61) dat nog, ook al is ze allang hertrouwd. Natuurlijk heeft ze in de voorbije decennia wel eens financieel mindere tijden gekend. En ja, ze was ook wel eens ziek. Maar zelfs als dat langer duurde, kwam het niet in haar op om ergens haar hand op te houden. En in mij dus ook niet toen ik kanker kreeg.

In mijn donkerste chemodagen had ik wellicht een beroep kunnen doen op de regeling ‘Bijstand aan zelfstandigen’. Ik heb het nooit uitgezocht; dankzij mijn spaarpotje kon ik mezelf goed redden. Bovendien, een uitkering aanvragen voelde als toegeven aan het ziek zijn. Juist tijdens mijn behandelingen wilde ik niets liever dan op eigen benen staan. Onlogisch misschien, maar mijn behoefte aan zelfstandigheid gaat dieper dan het werk alleen. Die is onderdeel van wie ik ben.

Eén concessie heb ik gedaan. Op herhaaldelijk aandringen van mijn omgeving regelde ik via de gemeente huishoudelijke hulp. Tandenknarsend, dat wel. Van het Centraal Administratie Kantoor (CAK) kreeg ik een toekenning voor een jaar. Vijf maanden later voelde ik me goed genoeg om de stofzuiger weer zelf ter hand te nemen, en zette ik de hulp stop. Want als ik mag kiezen, doe ik het allemaal toch het liefste zelf.